Het is 7 uur. De wekker gaat. Buiten is het nog donker. Over een klein uur komt de zon op. Ik trek de stop uit mijn matje en zak langzaam op de grond. Ik duw mijn slaapzak in het zakje, stop m’n lakenzak weg en rol m’n matje op.
Als ik buiten de tent stap, staat Feike in zijn bib de tent al af te breken. De lucht begint al oranje te kleuren op de plek waar de zon zo op gaat komen. Ik doe al het slaapgerei in waterdichte zakken en loop ermee naar m’n voorpunt.
Het kan maar op een manier, maar het past. Stiekem is er in de loop van de reis steeds meer bijgekomen. Zelfs mijn tweede slaapzakje mag mee, die ik erbij heb genomen toen ik het zo koud had in de Bourgogne. Mijn boot is de ‘(kapotte) Ferrari’, – die intussen gelukkig niet meer kapot is. Hij is de lichtste, terwijl ons hele huis erin zit: de compleet ingerichte slaapkamers (lees: tenten met matjes en slaapzakken), de badkamer (lees: de handdoekjes), het fornuis (lees: de benzinebrander en de pannetjes) en de bibliotheek (o.a. Italiaans voor dummies, een boekje over het weer en een boek over formele semantiek).
Intussen is Willem de tent uit gekropen. Geconcentreerd doet hij zijn lenzen in. Dan zoekt ie een plekje om tegen een rots aan te plassen. Hij heeft net nog even het weer en de route voor vandaag bestudeerd. Er zijn genoeg landingsplaatsen en de wind is kalm. We kunnen dus gaan gewoon varen en onderweg wel zien waar we ongeveer uitkomen.
Even verderop loopt Feike naar de plek waar hij gisteravond gekookt heeft en waar de brander en de pannen nog staan. Onder zijn arm heeft hij het eten dat ie net uit zijn boot heeft getrokken.
Zijn boot, de ‘yellow submarine’ is het zwaarst. Feike z’n boot zit vol eten – of soms minder vol als we weer boodschappen moeten doen. Als ie tot de nok gevuld is, kunnen we er vier dagen tegenaan. Vooral de spullen uit blik maken dat de boot aardig aan z’n gewicht komt.
Feike maakt het vuur weer aan. Deze ochtend eten we geen visje dat Feike gisteren gevangen heeft, geen paksoistampot en ook geen panetone, maar pasta met vooral veel ui en knoflook.
Na het ontbijt stoppen we de laatste spullen weg. Willem vult ook onze camelbags nog even bij. Daarna gaat hij heen en weer naar het kraantje op de boulevard om de flessen in zijn boot weer te vol te laten lopen. Willem heeft, in zijn ‘white cowboy’, naast onze hele garderobe ook voor twee dagen water mee. Het is het fijnst wanneer de flessen helemaal vol zitten, zodat ie precies weet waar die de flessen moet stoppen om de boot in evenwicht te brengen.
Feike doet nog een laatste modificatie aan z’n vislijn. Ik doe het zonnepaneel met een powerbank in een waterdichte kaartenhoes, zodat ie op het water mooi kan bijladen.
Daarna ga ik alvast tot m’n knieën in het water staan. Een voor een geven de jongens de boten aan. Als ik ze hier vasthoud, slaan ze in ieder geval niet stuk op de stenen in de branding. Dan hupsen we in onze boot. Klaar voor een volgende dag!
