Op dit moment hebben we onze tweede opeenvolgende verplichte rustdag. Gisteren waaide het ontzettend hard (windkracht 5-6 met stoten 8) toen wij op het water zouden zitten. Dat ziet er ongeveer zo uit.
Ook vandaag valt de wind niet mee: windkracht 4-5 met stoten 6. Daarom hebben we gisterochtend en vanochtend besloten om op een camping in Fort Mahon te blijven. We hebben gelukkig een camping gevonden met een barretje, waar we lekker warm en droog kunnen zitten. Het regent namelijk ook nog eens ontzettend hard. Dat is wel even wennen na al het mooie weer dat we hebben gehad. Hier zullen we wel aan moeten wennen (de barretjes dan hè ;)), want het zal nog wel eens voorkomen als je besluit een winter door te gaan varen. De regen is trouwens ook niet zo’n probleem als je het water op gaat. Met onze droogpakken blijf je prima droog. Daar begeven we ons nu trouwens ook de hele dag in. Zo kruipen we ’s avonds lekker droog onze tent in.
De afgelopen week was geweldig. We hebben bijvoorbeeld de eerste krijtrotsen gezien.
Tijdens ons vooronderzoek naar de rest van de route hebben we al gezien dat de omgeving vanaf nu alleen nog maar mooier zal worden: supermooie rotsen met grotten en alles.
We merken ook dat het hoogteverschil in water tussen eb en vloed groter wordt. Als we aankomen bij onze bestemming ligt er een uitgestrekt strand voor ons. Twee positieve kanten: (1) het zand is hard, dus de wieltjes onder onze karretjes rollen relatief makkelijk en (2) als we de volgende dag het water weer op gaan, is het hoog water, dus we hoeven het hele stuk niet terug.
Wat ook heel gaaf is aan onze reis is dat we met veel contact hebben met mensen. We zijn ook wel een opvallende vertoning als we heen en weer lopen met kajaks te zeulen (of rollen) over het strand. De meeste mensen kijken wel verrast als we zeggen dat we uit Amsterdam komen (jaja!) en naar Italië gaan (nieeeet!). We merken wel dat hoe meer we naar het zuiden gaan, hoe minder mensen vragen stellen, terwijl er evenveel mensen kijken. Hoewel we wel ons uiterste best doen om in het Frans uit te kunnen leggen wat we nou precies aan het doen zijn.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Vlak voordat we aan land gingen bij Le Touquet kwam er een kajakker naar ons toe varen. Vrijwel meteen nodigde hij ons bij hem thuis uit. Hij zag niet zo vaak kajakkers hier, zei hij, en de camping was zo ver lopen en zijn huis was maar op 300m afstand. Op een van de eerste dagen had Feike voorgesteld om tijdens deze reis te beginnen met vaker ‘ja’ te zeggen als mensen iets aanbieden, en dus deden we dat. Eenmaal thuis aangekomen bij deze man thuis bleek hij ook nog een vrouw en een zoontje te hebben, waarmee we gezellig pasta en appelcider (en kaas met brood en appelcompòte) hebben genuttigd. Nogmaals, merci beaucoup Philippe! Geweldig om zo gastvrij ontvangen te worden.
De afgelopen tijd kunnen we trouwens aan het begin van de middag pas het water op als we stroom mee willen hebben. Daarom hebben we ’s ochtends tijd voor andere dingen, bijvoorbeeld vissen. Feike is chef-vis, en hij heeft zijn eerste succes al geboekt bij de familie markreel. Dit gebeurde op de dag nadat Fenna het wantrouwen in zijn viskunsten had uitgesproken (ook openlijk naar anderen toe..). Maar met zo’n visje weten wij wel raad.
Vanaf hier is het nog zo’n zeven dag varen voordat we de Seine op gaan. Hopelijk blijven de weersvoorspellingen voor morgen zoals ze nu zijn en kunnen we morgen weer het water op.
